Contos de verán
"Nese momento, unha espantosa idea xurdiu da miña cabeza. Seica viaxaba ao futuro cada vez que subía? Iso explicaría o deterioro progresivo do meu fogar. Acaso era agora un ser atemporal, un ente que non pertencía a ningures?" Sergio Couso Núñez.
A la práctica docente se le atribuye en los últimos tiempos frustración y desilusión, pero esto no es del todo cierto. Hay múltiples acciones del alumnado que nos llenan de orgullo y satisfacción. Un relato de Couso fue seleccionado y publicado en la sección "Contos de verán" de El Progreso. Nosotros/as tenemos el privilegio de poder leerlo completo. Atrás quedó aquella primera antología manuscrita Cousas de Couso que anunciaba lo irremediable.
Enhorabuena, señor Couso, le auguramos el Cervantes.
 |
| Publicado en El Progreso |
A trapela
POR SERGIO COUSO NÚÑEZ
Os detalles sobre a miña infancia son vagos e borrosos. Recordo correr polos inmensos e hipnóticos corredores do castelo cheos de antigas estatuas e cadros, pero non das persoas que alí me acompañaban. Trato de rememorar as súas caras, mais só vexo sombras. Iso non quere dicir que a miña nenez fose dura e traumática. Non obstante, si foi solitaria, pois nunca saín da fortaleza. Aínda que xa pasara da miña etapa de neno á de mozo, ás veces seguía oíndo aquelas voces difusas que me dicían que non saíse ao exterior, que era perigoso facelo. Con todo, o que máis rondaba pola miña cabeza e o que máis curiosidade espertaba en min era unha pequena trapela que había na parte superior do comedor. Imaxinaba que debía conducir a unha especie de faiado, pero o medo a caer e ao que podía haber nel superaban os meus desexos de acceder a este.
Facía anos que desaparecera a última persoa que convivira comigo, apenas entrado eu na miña adolescencia. Intúo que era un criado de idade moi avanzada. Non recordo como era nin como morreu, mais si a lentitude coa que camiñaba, como realizaba as tarefas do fogar e que apenas me dirixía a palabra, e se o facía, sempre me chamaba ''señor'' a pesar da miña idade. Non obstante, el non fora o único que se marchara. Se me concentro moito aínda podo albiscar unhas estrañas figuras que a día de hoxe sigo relacionando coa miña familia. Mais non sentía tristeza pola miña soidade, xa que ese oco podía enchelo grazas á lectura dos libros da gran biblioteca do castelo, os cales fixeron que os recordos sobre os habitantes deste se difuminasen pouco a pouco. Aqueles libros mostrábanme mundos fantásticos cheos de personaxes extravagantes que vivían con paixón e intensidade. A pesar de que dubidaba de que aquelas historias fosen reais, non podía descartar esa posibilidade, pois a única ponte que había entre o mundo e eu era unha inmensa ventá circular case tan grande coma min ao fondo do corredor. A través dela observaba soamente o mar, un océano infinito que case sempre estaba tranquilo. Isto levárame a pensar que seguramente o castelo no que nacera estaba situado nun acantilado. Dende o momento en que ese pensamento brotou na miña mente, unha pequena semente de rebeldía e curiosidade por saber que había máis alá daqueles muros foi plantada no meu interior. Madurou e creceu durante varios anos mentres seguía coa lectura dos libros da biblioteca, os cales pasaran a ser dunha temática máis escura, ata que un día chegou ó seu apoxeo. Ese día foi onte.
Asustado pero á vez ansioso, abrín a gran porta do castelo. Un forte vento entrou polo oco que se facía cada vez máis grande. Estando aínda entreaberta, fiquei aterrado como ante min había un espazo baleiro, un abismo cuxo final era o mar. Non podía ir cara a ningún lado. Unha sensación de malestar invadíu o meu corpo e comecei a marearme. Rapidamente entrei e vomitei na alfombra da entrada. Desorientado ao non saber que acababa de suceder e cunha sensación de infinita soidade que nunca sentira ata ese momento, empecei a vagar polas habitacións do castelo. Ningún recuncho do meu fogar cambiara, mais eu víame como un ser estraño que non debía estar alí.
Un pouco máis sosegado, decidín ir á biblioteca para ler un libro co fin de calmar os nervios. Mentres me dirixía cara alí pasaba cerca do comedor, cando de repente me fixei na trapela do comedor. Nun acto totalmente irreflexivo amontoei mesas e cadeiras ata que puiden chegar a ela e subila. Feito isto, saltei ao momento, pois a estrutura era feble. Unha vez arriba observei que estaba outra vez no comedor. Confuso, comecei a explorar o castelo. Vin que había máis po, mofo e teas de araña por todas partes. Facía máis frío e sentíame observado. Instintivamente volvín ao comedor. Nese momento deime conta de que no chan había tiradas moitas mesas e cadeiras. Enriba destas había unha trapela. Ordenándoas de forma similar á última vez, repetín o proceso. Ao subir atopeime novamente no comedor. A estrutura sobre a que subira estaba desfeita e con moito po. Corrín cara á ventá que daba ó mar. Estaba translúcida pola sucidade. Retornei ao comedor e repetín o proceso de subir cara a trapela. Cada vez que subía, o castelo estaba en peor estado. Ata que á quinta vez, ao mirar ó meu arredor, unha parte do teito caera. Nese momento, unha espantosa idea xurdiu da miña cabeza. Seica viaxaba ao futuro cada vez que subía? Iso explicaría o deterioro progresivo do meu fogar. Acaso era agora un ser atemporal, un ente que non pertencía a ningures? Con medo e respirando con dificultade pola gran cantidade de sucidade e po, decidín ascender unha vez máis. A madeira dos mobles sobre os que me asentei estaba podre, mais conseguín alcanzar a trapela. Só unha vez máis. Soamente unha pequena ollada ao futuro. Simplemente tocar cos dedos o que había máis alá. Abrín a trapela bruscamente. Gritei, mais non escoitei o meu berro. Non era capaz de respirar. Horrorizado, contemplei que ante min, só había escuridade.
Facía anos que desaparecera a última persoa que convivira comigo, apenas entrado eu na miña adolescencia. Intúo que era un criado de idade moi avanzada. Non recordo como era nin como morreu, mais si a lentitude coa que camiñaba, como realizaba as tarefas do fogar e que apenas me dirixía a palabra, e se o facía, sempre me chamaba ''señor'' a pesar da miña idade. Non obstante, el non fora o único que se marchara. Se me concentro moito aínda podo albiscar unhas estrañas figuras que a día de hoxe sigo relacionando coa miña familia. Mais non sentía tristeza pola miña soidade, xa que ese oco podía enchelo grazas á lectura dos libros da gran biblioteca do castelo, os cales fixeron que os recordos sobre os habitantes deste se difuminasen pouco a pouco. Aqueles libros mostrábanme mundos fantásticos cheos de personaxes extravagantes que vivían con paixón e intensidade. A pesar de que dubidaba de que aquelas historias fosen reais, non podía descartar esa posibilidade, pois a única ponte que había entre o mundo e eu era unha inmensa ventá circular case tan grande coma min ao fondo do corredor. A través dela observaba soamente o mar, un océano infinito que case sempre estaba tranquilo. Isto levárame a pensar que seguramente o castelo no que nacera estaba situado nun acantilado. Dende o momento en que ese pensamento brotou na miña mente, unha pequena semente de rebeldía e curiosidade por saber que había máis alá daqueles muros foi plantada no meu interior. Madurou e creceu durante varios anos mentres seguía coa lectura dos libros da biblioteca, os cales pasaran a ser dunha temática máis escura, ata que un día chegou ó seu apoxeo. Ese día foi onte.
Asustado pero á vez ansioso, abrín a gran porta do castelo. Un forte vento entrou polo oco que se facía cada vez máis grande. Estando aínda entreaberta, fiquei aterrado como ante min había un espazo baleiro, un abismo cuxo final era o mar. Non podía ir cara a ningún lado. Unha sensación de malestar invadíu o meu corpo e comecei a marearme. Rapidamente entrei e vomitei na alfombra da entrada. Desorientado ao non saber que acababa de suceder e cunha sensación de infinita soidade que nunca sentira ata ese momento, empecei a vagar polas habitacións do castelo. Ningún recuncho do meu fogar cambiara, mais eu víame como un ser estraño que non debía estar alí.
Un pouco máis sosegado, decidín ir á biblioteca para ler un libro co fin de calmar os nervios. Mentres me dirixía cara alí pasaba cerca do comedor, cando de repente me fixei na trapela do comedor. Nun acto totalmente irreflexivo amontoei mesas e cadeiras ata que puiden chegar a ela e subila. Feito isto, saltei ao momento, pois a estrutura era feble. Unha vez arriba observei que estaba outra vez no comedor. Confuso, comecei a explorar o castelo. Vin que había máis po, mofo e teas de araña por todas partes. Facía máis frío e sentíame observado. Instintivamente volvín ao comedor. Nese momento deime conta de que no chan había tiradas moitas mesas e cadeiras. Enriba destas había unha trapela. Ordenándoas de forma similar á última vez, repetín o proceso. Ao subir atopeime novamente no comedor. A estrutura sobre a que subira estaba desfeita e con moito po. Corrín cara á ventá que daba ó mar. Estaba translúcida pola sucidade. Retornei ao comedor e repetín o proceso de subir cara a trapela. Cada vez que subía, o castelo estaba en peor estado. Ata que á quinta vez, ao mirar ó meu arredor, unha parte do teito caera. Nese momento, unha espantosa idea xurdiu da miña cabeza. Seica viaxaba ao futuro cada vez que subía? Iso explicaría o deterioro progresivo do meu fogar. Acaso era agora un ser atemporal, un ente que non pertencía a ningures? Con medo e respirando con dificultade pola gran cantidade de sucidade e po, decidín ascender unha vez máis. A madeira dos mobles sobre os que me asentei estaba podre, mais conseguín alcanzar a trapela. Só unha vez máis. Soamente unha pequena ollada ao futuro. Simplemente tocar cos dedos o que había máis alá. Abrín a trapela bruscamente. Gritei, mais non escoitei o meu berro. Non era capaz de respirar. Horrorizado, contemplei que ante min, só había escuridade.
